Bu yılki Newroz bayramı tarihi bir sürecin başlangıcı olmuştur.
Abdullah Öcalan’ın mesajında silahlı mücadele döneminin bittiği açık olarak söylenerek bundan sonra siyasal mücadeleyle gereken kazanımların elde
edilmesi vurgusu kesin bir şekilde ifade edilmiştir. Yani PKK açısından artık Türk
Devletine karşı silahlı mücadele dönemi kapanmıştır. Daha önceki yazılarımda da
ifade ettiğim gibi, aslında bu süreç 2005 yılından beri kapanmıştır ancak,
gerek Türk Devletinin politik yaklaşımları gerekse de PKK çevresindeki bazı
etkenlerden ötürü bu süreç 8 yıl aradan sonra deklare edilmiştir. Şimdi geriye
dönüp bakıldığında insan şunu demekten kendini alamıyor ; Neden bu kadar
insan hayatını kaybetti, neden bu kadar yıl Kürdistan halkı üretimden uzak
tutuldu, neden binlerce insan yıllarını dört duvar arasında geçirmek zorunda
kaldı ?
Silahlar miyadını doldurmuştur, hem de yıllar önce. Ne var
ki Abdullah Öcalan bunu söylemeden önce kimse buna akıl etmedi, veya bunu söyleme
cesaretini gösteremedi. Söyleyenler olsa da dikkate alınmadı, hatta kendilerine
hakaret edildi (Osman Baydemir olayında olduğu gibi).
Zararın neresinden dönülürse kârdır mantığıyla hareket
etmenin çok akıllıca olmasa da alkışlanması gerekir diye düşünüyorum. Hele hele
bu zarar insanların hayatı ise ona son verme yaklaşımının daha güçlü alkışlanması
gerekir.
Newroz’dan sonra türk medyasında yapılan yorumlarda alıştığımız
uslüpten farklı bir yaklaşım görülmemektedir. PKK sıfır taleple silahlı güçlerini
sınır dışına çıkaracağını ve daha sonra da silahlarını bırakabileceğini en üst
yetkilisinin ağzından ve milyonlarca kişinin huzurunda deklare etmiş olmasına
rağmen hala « PKK taktik yapıyor, acaba devlet ile PKK arasında ne gibi
bir anlaşma sağlanmıştır » diye yorumlar ve analizler yapılmaktadır. Bunu
söyleyenler de çok iyi biliyorlar ki devlet PKK’ye herhangi bir vaate bulunmamıştır.
Devletin vaad ettiğini düşünmediğim ama yapması gerektiği açık olan şudur ;
PKK’nin sınır dışına çıkmasını ve daha sonra da silahlarını bırakmasını kolaylaştırmak
için bazı adımları atmak zorundadır. Devletin yapacağını söylemediği ama yapmak
durumunda olacağı bu yaklaşımlardan ötürü « PKK’ye taviz veriliyor »
diye bağıranların sesi oldukça gür çıkıyor. Bunların tek amacı PKK silahlarını
da teslim etmeye geldiğinde vurulup imha edilmesidir.
Evet, Newroz’da okunan mesajda hiç bir talep yoktur, BDP’nin
ileri sürdüğü ise tamamen silahlı güçlerin sınır dışına çıkmasını kolaylaştıran
ve daha sonra da silahların bırakılmasına zemin hazırlayan taleplerdir. Yani eğer
devletin silahlı güçleri Kürdistan dağlarında operasyon yapmazsa bu verilen bir
hak değildir, veya PKK’ye verilmiş bir taviz değildir. Tam tersine akıllı bir
devlet bu süreçte operasyon yapmaz ki PKK’nin silahlı güçleri çabuk ve hızlı
bir şekilde sınır dışına çıksın. Sınır dışına çıkan PKK’lilerin silahlarını bırakması
için ise akıllı devlet ya genel, ya da özel bir af çıkarır ki elinde silahları
bulunan PKK’liler dağdan insinler. Ne operasyon yapmama ne de genel veya özel
bir af Kürtlere verilmiş bir hak olarak görülmemelidir. Keza Yerel Yönetimlerin
Yetkilerinin Genişletilmesi de öyle, eğer devlet yarın veya öbürsü gün Avrupa
Konseyi Yerel Yönetimler Şartını imzalarsa bu PKK’nin veya BDP’nin taleplerine
verilmiş bir cevap sayılmamalıdır. Zira yıllardan beridir Türk Hükümeti söz
konusu bu şartı imzalayacağını taahut etmiştir ve Avrupa Konseyinin takvimine göre
bunun 2013 yılında veya 2014 baharında gerçekleşmesi gerekir. Yarın veya öbürsü
gün Türk Hükümeti bu şartı imzalarsa kimse kendine pay çıkarmamalıdır. Hele
hele BDP bunu kendisi için bir diplomatik başarı olarak görmemelidir. Kürt halkını
elde edilmemiş bir zaferle aldatmak kimsenin hakkı değildir.
Bazıları 2013 Newrozunu zafer bayramı olarak değerlendiriyor. 2005 yılından beri silahların bırakılması gerektiğini düşünen ve geçte olsa bu yıl başlatılan süreci olumlu görmeme rağmen ortada zafer niteliğinde bir şeyi göremediğimi de belirtmek istiyorum. Yani silahların bırakılmasını istemekle bugün atılan adımın zafer olduğunu söylemek aynı şey değildir. Silahların bırakılması sadece dönemi geçmiş bir aracı rafa kaldırmaktır, mücadele yeni ve modern yöntemlerle devam edilmesiyle ancak bir « zafer » elde edilebilir. Bu ise bundan sonra Kürtlerin yapacakları mücadeleyle bağlantılıdır.
PKK silahlarını bırakacağını işaret ettikten sonra, daha önce
silahlı mücadelenin çok gerekli olduğunu söyleyen ve yazan kimi çevreler hiç
istifini bozmadan bu sefer de yeni süreci ateşli ateşli savunmaya koyulduklarını
göruyorum. Bu yaklaşımları gördüğümde tiksinmemek elde değildir. İnsan bu kadar
kişiliksiz olmamalıdır. PKK’nin neden böyle bir adımı atmak zorunda kaldığını
henüz anlamadan ona yalakalık yapmak kişilikli birine yakışmaz. Kimseye karşı çıkın
demiyorum, ama kişilikli biri en azından susmasını ve süreci az da olsa anlamasını
bilmelidir. Dikkat ettim, özellikle kürt basınından bazıları, ki bir çoğu pek
de okunmayan sitelerde yazıyorlar, bu mücadeleye hiç bir değer katmamış
olanlardır, ne kendisi ne de yakın ailesinden bedel ödememiş bu tür kişiler
PKK’den ve ona yakın olan çevrelerden çıkar sağlamak için bukalemun gibi reng
değiştiriyorlar.
Newroz’da atılan adım geri dönülmesi imkansız olan bir sürecin
başlangıcıdır. Bundan sonra ne olacağını tahmin ediyorum ; herşeyden önce
PKK ve ona yakın çevereler ciddi bir sarsıntıyı yaşayacaklardır. Silahlı mücadeleye
göre eğitilmiş ve ona göre örgütlenmiş bir hareketin rahat rahat siyasal bir çalışma ortamına
adapte edilmesi zordur. Diğer taraftan silahlı mucadele beraberinde belli bir
yaşam ve o yaşamı idame eden imkanları da yaratmıştı, oysa siyasal mücadelede
bunlar kolay sağlanamıyor. Bu nedenle gelişecek olan süreç kendi içinde sıkıntılı
bir durumu yaşayacağını şimdiden görmek mümkündür.
Eğer Kürtler demokratik bir zihniyeti esas alarak hareket
ederlerse bence Newroz’da başlatılan süreç zafer olmasa da zaferi getirebilecek
bir dönemin başlangıcı olabilir. Dolayısıyla bu yeni süreç hepimize hayırlı
olsun diyorum.
Ahmet DERE /
23.03.2013
